Wrth ystyried sofraniaeth ac annibyniaeth, rhaid gwrando ar leisiau busnes gan fod busnesau llwyddiannus yn hanfodol i economi lwyddiannus. Serch hynny, rhaid derbyn nad yw pobl Cymru o anghenraid yn ystyried bod hynny’n hanfodol. Mae diwydiannau bwyd a physgota’r Deyrnas Unedig, ynghyd ag Unoliaethwyr Gogledd Iwerddon, yn wynebu anobaith. Mae’n llwyr bosib na fydd diwydiannau cynhyrchu Cymru yn goroesi niwed Brexit i farchnadoedd traddodiadol. Bydd niwed parhaus i’r diwydiant bwyd yng Nghymru, ac i’r rhannau hynny o’n cymdeithas sy’n ddibynnol ar amaethyddiaeth. Rhagwelwyd hyn a rhybuddiwyd mai felly y byddai, ond nid gan lywodraeth y DU. Rhoddwyd mwy o bwyslais ar addewidion personol y Prif Weinidog nag ar dystiolaeth. Rhaid derbyn fod ei air a’i ragfarnau yn apelio mwy at reddf gynhenid pobl.
A sôn am reddf, fydd byd busnes ddim yn rhoi cefnogaeth reddfol i annibyniaeth. Wedi sioc Brexit, fe fydd pobl fusnes yn eu clymu’u hunain wrth geidwadaeth, a bydd effaith Covid hefyd yn eu gwneud yn fwy gwyliadwrus. A oes modd i’r Undeb presennol ddarparu ar gyfer anghenion economaidd pedair gwlad? Neu a oes modd defnyddio sofraniaeth Gymreig i adeiladu economi well a chyfoethocach?