Wrth i’r Ceidwadwyr fynd ati i danseilio neu hyd yn oed ddymchwel datganoli, mae’r awdur yn rhesymu mai canlyniad anochel hynny fydd hybu cenedlaetholdeb yn yr Alban a Chymru.
Mae gwleidyddiaeth Brydeinig yn dyfod yn fwyfwy trwyadl Seisnig. Gyda Michael Gove wedi ei esgymuno o rengoedd blaen y Torïaid nid oes bellach nac Albanwr na Chymro – na neb sy’n deall gwleidyddiaeth y ddwy wlad – yn chwarae rôl ddylanwadol ym mywyd y blaid honno. Mae’r ffaith fod Keir Starmer yn pwyso mor drwm ar Gordon Brown, gŵr a gollodd etholiad cyffredinol dros ddegawd yn ôl ac a ildiodd ei le yn Nhŷ’r Cyffredin yn 2015, yn dweud llawer am wendid Llafur yn yr Alban. Er bod dominyddiaeth etholiadol Llafur yng Nghymru yn parhau, ymddengys mai prin yw dylanwad unrhyw aelod seneddol Cymreig yn y cylch cyfrin o gwmpas Starmer. Ydi, mae o’n llawiau hefo aelod Dwyrain Abertawe, Carolyn Harris. Eto, go brin ei bod hithau’n ddylanwad strategol o bwys ar ei phlaid a’i harweinydd. Ymddengys fod barn a syniadau Mark Drakeford yn cyfrif llai fyth.
Canlyniad anorfod sefyllfa o’r fath yw bod bwlch amlwg yn agor rhwng calon Seisnig y wladwriaeth a’i chyrion.
Y gwir amdani, wrth gwrs, yw na fu na erioed lawer o ddiddordeb ymysg gwleidyddion a gweision sifil hŷn Llundain yn sefydliadau datganoledig yr Alban a Chymru, a’r wleidyddiaeth newydd a ddatblygodd yn eu sgil. Yn y pen draw, rydym yn rhy fach ac yn rhy ddistadl i gyfrif am lawer ym meddyliau’r rheini sy’n llywodraethu’r rhan fwyaf o ddigon o’r wladwriaeth. Serch hynny, tan yn ddiweddar yr oedd ambell i ddolen gyswllt yn parhau – yn unigolion ac yn waddol hen berthnasau – a’r rheini’n ddigon i sicrhau nad oedd anwybodaeth a diffyg diddordeb San Steffan a Whitehall yn ormod o faen tramgwydd.