Faint o ofod, faint o amser, faint o egni, sydd gan unrhyw un i’w gynnig mewn Eisteddfod Genedlaethol i syllu – gwir syllu? Dyma densiwn sydd ymhlyg ym mhresenoldeb celf gyfoes ar y Maes erioed: nid yw’n amgylchedd sy’n ei fenthyg ei hun i edrych ystyrlon. Mae arddangosfa grŵp ar y raddfa hon gyda’r cyfryngau mwyaf diddiolch i unrhyw guradur, heb sôn am yr ymdeimlad bod dyletswydd ar Y Lle Celf i gynnig rhyw fath o gipolwg o’r hyn sy’n digwydd yn niwylliant celf gyfoes Cymru heddiw. Yn amlach na pheidio mae’r amrywiaeth o gyfryngau, safbwyntiau a themâu y mae’n rhaid i unrhyw arddangosfa o’r fath eu cynnwys yn cael yr effaith o wastatáu unigolrwydd pob gwaith. Y gorau y gallwch obeithio amdano ydi darganfod llond llaw o ddarnau cofiadwy, a dyna ni. Byddai bron â bod yn annheg disgwyl unrhyw uchelgais ar lefel yr arddangosfa fel cyfanwaith.
Ond profa’r Lle Celf eleni ei fod yn bosib…